Imię i nazwisko    Euzebiusz Smolarek
Data i miejsce
urodzenia    9 stycznia 1981
Łódź, Polska
Pseudonim    Ebi , Euzebio
Pozycja    Ofensywny pomocnik, Napastnik
Wzrost    178 cm
Masa ciała    68 kg

Obecny klub    AO Kavala
Numer    9



Euzebiusz Smolarek (ur. 9 stycznia 1981 w Łodzi) – polski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika lub napastnika, reprezentant kraju. Obecnie zawodnik AO Kavala.

Posiada także obywatelstwo holenderskie i w związku z tym miał ofertę reprezentowania Holandii jako piłkarz, jednak zdecydował się grać dla Polski. Syn Włodzimierza Smolarka. W latach 2005, 2006 i 2007 trzykrotny zwycięzca plebiscytu tygodnika "Piłka Nożna" w najważniejszej kategorii Piłkarz Roku (jako jedyny polski futbolista w historii uczynił to trzy razy z rzędu). W 2008 zajął 2. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10 najlepszych sportowców Polski w roku 2007. Jest laureatem Wiktora 2007 w kategorii Najpopularniejszy sportowiec.


Kariera klubowa

Życiorys Euzebiusza Smolarka został w głównej mierze zdeterminowany przez sportową karierę jego ojca, który w lipcu 1986 – po zakończeniu turnieju finałowego Mistrzostw Świata – przeszedł z Widzewa Łódź do Eintrachtu Frankfurt. Do Niemiec wyemigrował on z żoną oraz obydwoma synami – starszym Mariuszem oraz pięcioletnim Ebim. To właśnie we Frankfurcie rozpoczęła się przygoda z piłką nożną młodego Euzebiusza, bowiem podjął on treningi w dziecięcym zespole klubu ojca. Jego pasja nabrała rozpędu w czerwcu 1988, gdy Smolarek senior przeprowadził się do Holandii, by reprezentować barwy Feyenoordu Rotterdam. Do jego szkółki piłkarskiej rodzice zapisali również Ebiego, który z racji odziedziczonego talentu czynił regularne postępy. Dlatego też został on dość wcześnie wypożyczony do filialnego zespołu Feyenoordu – Spirit uit Ouderkerk aan den IJssel. Również tam szybko zwrócił na siebie uwagę trenerów i w sezonie 2000/2001 znalazł się w kadrze I drużyny seniorskiej Feyenoordu Rotterdam, zdobywając z nim wicemistrzostwo kraju. Ceniony za wyszkolenie techniczne i waleczność, jako szesnastolatek dostał propozycję gry Inglot w holenderskiej młodzieżówce, ale ostatecznie zdecydował się reprezentować barwy Polski. Po niezwykle udanym premierowym sezonie w profesjonalnym futbolu – w którym dodatkowo zadebiutował w europejskich pucharach (zarówno w Lidze Mistrzów, jak i Pucharze UEFA) – nieźle rozpoczął również kolejny, stale umacniając swą pozycję w zespole. Jednak w marcu 2002 nieszczęśliwie doznał skomplikowanej kontuzji kolana, która wyeliminowała go z gry przez 15 miesięcy. Z tego powodu nie dane mu było wystąpić w zwycięskim (3:2) dla Feyenoordu finale Pucharu UEFA sezonu 2001/2002 na De Kuip przeciwko Borussii Dortmund, jednak swój wkład w ów sukces niewątpliwie posiadał. Dodatkowo, w kwietniu 2002 został zdyskwalifikowany na 6 miesięcy przez UEFA za rzekome zażywanie marihuany (winy mu jednak nigdy nie udowodniono). Absencja spowodowana karnym zawieszeniem pokryła się z niemożnością gry z racji urazu, jednak po powrocie na boisko nie udało mu się odzyskać formy. Z tego powodu cały sezon 2002/2003 może uznać za najbardziej nieudany w swej karierze. W kolejnym wiodło mu się o wiele lepiej, Ebi okazał się bowiem jednym z najlepszych strzelców w swojej drużynie. Odejście jednak Berta van Marwijka ze stanowiska szkoleniowca Feyenoordu oznaczało dla Smolarka początek kryzysu. Dlatego 18 stycznia 2005 został bezgotówkowo wypożyczony na pół roku (do końca sezonu 2004/2005) do Borussii Dortmund (ściągnął go tam van Marwijk). 24 sierpnia 2007 został za 4,8 mln euro wytransferowany z Borussii do Racingu Santander. Zadebiutował w nim już 26 sierpnia 2007 bezbramkowo zremisowanym meczem z FC Barcelona (wszedł na boisko w 55 min. zmieniając Ivana Bolado, a już w 67 min. ujrzał czerwoną kartkę). 7 października 2007 zdobył swego pierwszego gola w barwach tego klubu, w spotkaniu przeciwko Real Valladolid (na 1:0) i był to pierwszy gol Polaka w lidze hiszpańskiej od czasu trafienia Wojciecha Kowalczyka – 22 czerwca 1997. W wyniku zmian personalnych w hiszpańskim klubie w lecie 2008 roku Ebi, musiał szukać nowego klubu. Początkowo krążyły plotki o jego transferze do Wisły Kraków, także klubów z Francji, Rosji, Grecji, Portugalii czy Anglii, a w tym takie zespoły jak Benfica Lizbona czy Olympiakos Pireus. Podjął on jednak rozmowy z francuskim klubem Toulouse FC, której warunki nie zostały zaakceptowane przez polskiego zawodnika. 30 sierpnia 2008 roku Ebi został wypożyczony na 12 miesięcy do angielskiego klubu Bolton Wanderers. Początkowo do Racingu w zamian za Smolarka miał trafić Portugalczyk Ricardo Vaz Té, jednak pozostał on w angielskim klubie. Sezon 2008/2009 był bez wątpienia jednym z najgorszych sezonów Ebiego w całej karierze. W Boltonie grał bardzo mało, tylko raz wystąpił w podstawowej jedenastce, większość meczów rozpoczynał z ławki rezerwowych a nawet na niej często brakowało dla niego miejsca. 10 sierpnia 2009 roku klub doszedł do porozumienia z piłkarzem w sprawie rozwiązania kontraktu. Po odejściu Polaka z Racingu pojawiły się oferty m.in. z niemieckiego Hamburgera SV. 14 grudnia związał się dwuipółletnią umową z greckim AO Kavala. W Kavali zadebiutował 5 stycznia 2010 roku w zremisowanym meczu z Levadiakosem. Pierwsze bramki dla "Niebieskich Argonautów" strzelił 14 lutego w meczu z Panathinaikosem Ateny.
Kariera reprezentacyjna

Już od najwcześniejszego dzieciństwa Smolarek junior marzył o grze w reprezentacji Polski, na co wpływ miała przede wszystkim niezła gra jego ojca w narodowych barwach i liczne sukcesy, które odnosił wraz z kadrą. By mieć szanse zrealizowania swych pragnień Ebi jako nastolatek odmówił KNVB występów w reprezentacji Holandii. Swe pierwsze powołanie do zespołu biało-czerwonych otrzymał od Jerzego Engela na towarzyskie spotkanie przeciwko Irlandii Północnej w cypryjskim Limassol. Debiut w kadrze udało się zaliczyć już za pierwszym razem, bowiem 13 lutego 2002 na stadionie Tsirion Athlitiko Kentro wszedł na boisko w wygranym 4:1 meczu właśnie przeciwko popularnym Norn Iron (35 dni po 21 urodzinach). Mimo sporej hermetyczności ówczesnej drużyny narodowej i zaledwie jednego w niej występu miał szanse znalezienia się w 23-osobowej kadrze na finały Mistrzostw Świata'2002, jednak uniemożliwiła to – doznana w marcu – przewlekła kontuzja kolana. Na kolejne powołanie przyszło mu czekać ponad 2 lata – do 31 marca 2004, gdy obowiązki selekcjonera pełnił już Paweł Janas. To właśnie dzięki niemu dostał możliwość udziału w swej pierwszej wielkiej imprezie, otrzymując nominację na finały Mistrzostw Świata'2006, będąc zarazem jednym z liderów ekipy. Wcześniej zdobył dla biało-czerwonych swego premierowego gola – 3 września 2005 na chorzowskim Stadionie Śląskim w meczu eliminacji MŚ'2006 przeciwko Austrii. Podczas mundialu zagrał we wszystkch 3 meczach, jednak Polacy odpadli już po fazie grupowej. W związku z tym Janasa na stanowisku trenera zastąpił Leo Beenhakker, którego Smolarek doskonale znał z Feyenoordu. 11 października 2006 w wygranym 2:1 spotkaniu eliminacji Mistrzostw Europy'2008 z Portugalią strzelił 2 gole, stając się "ojcem triumfu", ulubieńcem polskich kibiców i niekwestionowaną gwiazdą zespołu. Swój kunszt potwierdził 13 października 2007, zaliczając w przeciągu zaledwie 9 minut pierwszy klasyczny hat-trick dla reprezentacji i dając jej wygraną 3:1 w niezwykle ważnym pojedynku z Kazachstanem. 17 listopada 2007 dwie bramki Ebiego dały Polsce zwycięstwo 2:0 nad Belgią i przypieczętowały pierwszy w historii awans do finałów Mistrzostw Europy. Podczas finałów Euro 2008 Ebi zagrał we wszystkich trzech meczach, lecz nie zdobył żadnej bramki, a Polska odpadła już w fazie grupowej zdobywając tylko jeden punkt w meczu z Austrią (1:1).